پوشش، شأنی از شئون زندگی انسان است ،وپدیده ای است که تقریبآبه اندازه طول تاریخ بشرسابقه وبه قدر پهنه جغرافیای امروز زمین گسترش دارد .سیر حرکت انسان از غار نشینی به سوی تمدن وشهرنشینی از آن حکایت دارد که تشکیل محیط های اجتماعی بزرگتر انسان را وادار به شرم وحیا وحفظ عفت واختراع انواع مختلف پوشش وبهترین وپوشیده ترین نوع آن می نماید .در واقع با رشد تمدن حجاب وپوشش کاملتر می شود .اما باید بیان کرد در انگاره اسلامی ودین پیامبر (ص)نوع حجاب پوششی است کامل که بهداشت وروح آدمی را در پی دارد .چرا که حجاب جزءضروریات دین اسلام است .
از تحقیقات به عمل آمده ،مسلم شده که لباس دست کم پاسخگوی سه نیاز آدمی است :
الف.اینکه او را از سرما وگرما وبرف وباران حفظ می کند .
ب.دیگر آنکه در جهت حفظ عفت وشرم به او کمک میکند .
ج.وبالاخره به او آراستگی وزیبایی ووقار می بخشد .
لباس وپوشش آدمی را از یک لحاظ می توان به مسکن او تشبیه کرد .چرا که هر فرد نخست در پوشش خود سکونت دارد .حجاب وپوشش انسان ،نخست تابع فرهنگ جامعه است وسپس تابع سلیقه خود او .
در مقام اثبات این ادعا مطالعه اجمالی از کشور های اسلامی ،هند،بخشهای وسیعی از آفریقا،آسیای شرقی وبومیان آفریقا نشان می دهد که فرهنگ وتمدن آنها در نحوه پوشش چگونه مورد حجوم قرار گرفته است .
تفاوت عمده فرهنگ جدید غربی وفرهنگ اسلامی ،در تعریف انسان منعکس می شود .اگر انسان بر حسب فرهنگ غربی ،موجودی است که معنویت برای او فرع وروبنای زندگی مادیت است ،در فرهنگ اسلامی انسان موجودی است که معنویت کمال مطلوب وغایت ونهایت زندگی اوست . لذا انسان در همه بینش های معنوی واز جمله در اسلام برای آن پوشش به تن می کند تا خود را بپوشاند .حجاب برای او یک حریم است وبه منزله دیوار محکمی است که تن را از دستبرد محفوظ می دارد وکرا مت او را تضمین می کند .
