شک کنید واز آن گذر کنید تا به باور قلبی برسید .
این اعتقاد که چون پدران ما مطلبی را معتقد بودند وبدان پایبند ،پس ما هم آنرا باور داریم وبه آن پایبندیم همان اعتقاد عصر جاهلیت است که امتها همیشه در مقابل انبیا ومردان خدا کورکورانه بدان تمسک می جستند وبا آن مهر تأیید بر باورها واعتقادات خود می نهادند وخداوند در قران در پاسخ به آنها چنین می فرمود :آیا پدران شما بدون تعقل واندیشه بدین اعتقادات پایبند بوده اند باز هم بر راه آنان پا فشاری می کنید ؟
برای گریز از افتادن در این کج راهه امت های گذشته باید یک بار هم که شده در مقدس ترین باورهای خود شک کنیم واین پرسش را از خود بپرسیم که آیا چنین باوری حق است ؟چرا؟
تنها با پرسش وشک وسپس جستجو در مقام یافتن پاسخ به آن است که به باوری ژرف وپاک ورخنه کرده در جانمان ،دست می یابیم که این همان مرتبه عالی از ایمان است .به راستی مراد خدا از سفارش به اهل ایمان به ایمان آورن چیست؟ آیا نمی خواهد بفرماید که از طریقی همچون پرسشگری وشک وسپس تحقیق در بدست آوردن پاسخ آن ایمان هاوباورهای خود را راسخ کنید ؟
البته چند نکته را هرگز نباید فراموش کرد ؛شک وتردید ما باید مقدس باشد وبا نیتی حق جویانه وخالصانه در باورها شک کنیم که در این صورت به حق خداوند ما را راهنمایی خواهد کرد .
فراموش نکنیم که شک گذر گاه خوبیست ولی هرگز قرارگاه مناسبی نمی باشد ،لذا هر گاه شک کردیم با جستجوگری ومطالعات خود باید به فکر گذر از آن باشیم چرا که کهنه شدن شک و تردیددر وجودمان نسبت به یک باور ،ما را به انکار آن می کشاند .
فرق روشنی است میان شک های پاکوشبهه افکنی های ناپاک کهاز دلهای مریض بر می خیزدکه هرگز از این فرق غافل نباشیم شبهات بار منفی داشته و از روحیه ای منکرانه بر می خیزد که صاحب شبهه پیش از شک کردن خود منکر است وانکار اوست که او رابه القا شک وتردید در باورها رهنمون است.
