به نام او...

کاش می شد در چشمان ستاره هم غرق شد وجهان را در زلال نگاهش دید...

کاش بادها سبز بودند ...کاش می شد نسیم راکاشت تا هیچ خانه ای شمیم نورت را از یاد نمی برد ...

کاش نمی گفتند که شب زشت است...کاش خدا را در این حوالی می دیدند وتورا ...در چادر شب می یافتند ...

کاش باور انسانها در تو حل می گشت ...در آمدنت...

می آیی وسرشار از غرورمان می کنی و...سیراب از غروب ؛وآسمان لحظه لحظه تباهی را می نوشد.

میآیی وغرق نفسهایت می شویم وپژواک تپش قلب آیینه را ،در هزار توی غنچه ،به نظاره می نشینیم .

می آیی  (سرخ)به قربانگاه می رود تا (آبی) اوج گیرد و (سبز)عروج کند ...

میآیی وبید،مجنون گیس پریشان دخترکان سیلی خورده تاریخ می شود ؛فرزندان تازیانه خورده ایمان سر بر شانه ات می گذارند و تو ...پاهای آبله زده خاک رامرهم می نهی و...دستان ارزومند دعارا بر ساحل روا پل می زنی ...